Zadośćuczynienie za śmierć córki w pożarze

Zadośćuczynienie za śmierć córki w pożarze budynku komunalnego uzyskali jej rodzice od Gminy administrującej budynkiem.

Do tragedii doszło z uwagi na zaniechania popełnione przez pracowników pozwanej Gminy: Dyrektora Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej oraz starszego inspektora do spraw administracyjno-budowlanych, którzy skazani zostali prawomocnie za przestępstwo.

Kwoty przyznane na poszczególnych etapach

Przed procesem Gmina udzieliła powodom pomocy finansowej w łącznej kwocie 193’058,850 zł, która spełniała również funkcję zadośćuczynienia. Świadczenia te miały na celu zrealizowanie potrzeb powodów, których oni nie mogliby samodzielnie zaspokoić, a w konsekwencji zrekompensować doznaną krzywdę.

Sąd pierwszej instancji przyznał dodatkowo następującej kwoty:

Dla ojca: 180’000 zł – zadośćuczynienie za śmierć córki
Dla matki: 180’000 zł – zadośćuczynienie za śmierć córki.

Zarówno pozwana Gmina, jaki i pozywający Rodzice odwołali się od wyroku kwestionując zasądzone kwoty. Każda ze stron wnosiła o zmianę na swoją korzyść.

W wyniku skutecznej argumentacji po stronie Rodziców Sąd Apelacyjny zasądził łącznie 600’000 zł, w tym:

Dla ojca: 300’000 zł – zadośćuczynienie za śmierć córki
Dla matki: 300’000 zł – zadośćuczynienie za śmierć córki.

Jak Sąd uzasadnił zasądzone kwoty?

Sąd uzasadnił zasądzone kwoty przywołując szereg czynników dotyczących relacji rodzinnych przed wypadkiem, okoliczności wypadku, stanu psychicznego po wypadku oraz jego wpływu na życie emocjonalne i zawodowe rodziców.

Jak wielokrotnie podkreślaliśmy – z naszego doświadczenia dokładny i obrazowy opis szkód oraz cierpienia na każdym polu życia jest kluczowy do właściwego oszacowania wysokości zadośćuczynienia.

W tym przypadku pragniemy zwrócić uwagę na następujące czynniki:

Straty emocjonalne i psychiczne szkody:
- Poczucie winy
- Przerażenie
- Bezradność (ojciec chciał wbiec po córkę jednak Straż Pożarna go powstrzymała)
- Dramatyczne przeżycia
- Ogromne cierpienie
- Trauma związana z okolicznościami śmierci (pożar, zły stan techniczny budynku)
Strata osobista:
- Strata jedynego dziecka
- Utrata bliskiej osoby w młodym wieku
- Przekonanie, że córka mogłaby żyć przez wiele lat
Związek rodziców z dzieckiem:
- Zaangażowanie miłością rodzicielską
- Stała, troskliwa opieka nad dzieckiem
- Rodzice swoje życie planowali wokół córki
Trudności w procesie żałoby:
- Trudności w pogodzeniu się z utratą
- Brak możliwości pożegnania się z córką
- Nietypowe przeżycia w procesie żałoby
Odpowiedzialność i poczucie winy:
- Pozostawienie córki pod opieką osoby trzeciej
- Udzielanie pomocy przy gaszeniu pożaru
- Poczucie winy związane z niepowodzeniem w ratowaniu córki
Stan psychiczny i zdolność radzenia sobie:
- Zła kondycja psychiczna
- Trudności w radzeniu sobie z zaburzeniami
- Działanie tylko dzięki mechanizmom obronnym
- Konieczność leczenia
Skutki długoterminowe:
- Perspektywa towarzyszenia sobie przez długie lata utrudniona
- Trudności w wielu sprawach życiowych
Odpowiedzialność pozwanej Gminy:
- Związek szkód z zaniedbaniami w stanie technicznym budynku
- Wpływ na rozległość krzywdy – rodzice wielokrotnie zgłaszali uchybienia w bezpieczeństwie.

Z Orzeczenia Sądu:
(…) Wyjaśnienia także wymaga, że na rozmiar krzywdy wywołanej śmiercią bliskiej osoby mają przede wszystkim wpływ: dramatyzm doznań osoby bliskiej, poczucie osamotnienia i pustki, cierpienia moralne i wstrząs psychiczny wywołany śmiercią osoby najbliższej, rodzaj i intensywność więzi łączącej pokrzywdzonego ze zmarłym, wystąpienie zaburzeń będących skutkiem śmierci osoby najbliższej, roli w rodzinie pełnionej przez osobę zmarłą, trudności emocjonalne z jakimi zmierzy się pokrzywdzony próbując znaleźć się w nowej sytuacji i zdolność jej akceptowania, leczenie doznanej traumy, wiek pokrzywdzonego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 29 października 2015 roku, I ACa 281/15, Lex nr 1950392; wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 20 października 2015 roku, V ACa 422/15, Lex nr 1936828). W wymiarze emocjonalnym oczywistym jest, że żadna kwota nie będzie właściwa i nie wyrazi cierpienia wywołanego utratą bliskiej osoby. Dla osoby uprawnionej każda kwota będzie bowiem zbyt mała, zaś dla osoby zobowiązanej każda może wydawać się wygórowana.

Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że przywołane powyżej kryteria mają wymiar ogólny i rozstrzygające znaczenie mają okoliczności ustalone w odniesieniu do konkretnej osoby pokrzywdzonej, albowiem tylko uwzględnienie zindywidualizowanych przesłanek może stanowić podstawę do określenia odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 kwietnia 2005 roku, Lex nr 198509). (…)